EDİRNE

Gülçin Tüzel Dokur | 29/05/2019

Uzun yıllardır Osmanlı imparatorluğuna başkent olan, nice padişahlara ev sahipliği yapmış Edirne’yi hep ziyaret etmek istemiş ama bir türlü kısmet olmamıştı.

Biz üç kafadar bir de oğlum bir sabah erkenden düştük yollara…3,5-4 saat sonra Edirne’ye varmıştık şarkılar, sohbet derken nasıl geçtiğini anlamadığımız bir yolculuk olmuştu.

Yunanistan’a 6 km, Bulgaristan’a 18 km uzakta olan sınır şehrimizdir.Aslında biz en çok ciğer yemeye ve Selimiye camiini gezmek için gittik.

Buram buram tarih kokan şehrimize ilk önce tabi ki Selimiye camini gezerek başladık.

Mimar Sinan’ın ustalık eserim dediği Selimiye camiinin yapımına 1568 yılında 2. Selim’in buyruğu ile yapılmaya başlanmış.15.000 kişinin çalışmasıyla 1575 yılında tamamlanabilmiştir bu muhteşem yapıt.

Çok uzaklardan dahi muhteşem görüntüsüyle kendini belli etse de ,asıl hayranlık camiinin içine girildiğinde hissediliyor.

Kubbesi Mimar Sinan’ın mesleğinde ulaştığı doruk noktalarından birini temsil eder.Osmanlı ordusunun Avrupa seferlerine çıktığında Edirne’de mola vererek 6.000 kişinin rahatlıkla ibadet edebileceği bu camide namaz kıldığını tarihi kaynaklardan öğrenmek mümkündür. Caminin dört köşesinde yer alan ve her biri üç şerefeli olan minareleri ise kendi türleri içinde dünyanın en zarifleri arasındadır. 

Şaşkınlık uyandıracak bir mimari başarı ile çok uzun olmalarına rağmen olabilecek en ince biçimde yapılmışlar ve hatta iki tanesine şerefelere çıkarken birbirleriyle kesişmeyen üç farklı merdiven yerleştirilmiştir.

Selimiye Camisi, mimarisi yanında döneminin en gözde örnekleri arasında yer alan İznik çinileri, usta hattatların eseri olan kalem işleri, ahşap ve sedef süslemeleri, mermer işçiliğinin şaheseri olarak gösterilen minber ve mihrabı ile de mutlaka görülmesi gereken bir yapı.

Ağzımız açık, kafalarımız tavanları incelemek için yukarılarda seyrine hayran kalarak gezdik ,dualar ettik.

Bir de burada anlatılan bir ters lale hikayesi var, herkes duvarları ve tavanlarındaki muhteşem işlemelere bakacağına önce ters laleyi soruyor.Tabii biz de merak ettik ve araştırdık öğrendik anlatılan iki efsane vardı birincisi; 

Allahü Teala'nın doksan dokuz ismine işaret olsun diye çiniler üzerine doksan dokuz çeşit lale motifi işlenmesine emreden motiflerin yanlışlıkla doksan sekizde kaldığını işitince "Öyle kalsın, kalsın ki acizliğimiz, kulluğumuz ortaya çıksın. Acizliğimize işaret olarak da doksan dokuzuncu lale motifi müezzin mahfili direğine kazınsın ama ters olarak" demiştir.

İkincisi ise; Efsaneye göre, şimdi müezzin mahfilinin bulunduğu yer, Lale, isminde bir kadının arazisiymiş. Buranın satışını kabul etmemiş, nice çil çil altın teklif edilmesine rağmen. En sonunda, buraya cami durdukça hatırlanmamı sağlayacak bir şey koyarsanız kabul ederim, demiş. ve mermer direklerden birine o kadına işaret olarak lale motifi koymuşlar, ancak tersliğini de belirtmek için laleyi ters yapmışlar. Caminin avlusunda bir çok oda var bu odaları müze olarak kullanıyorlar balmumundan yapılan o döneme ait figürler var sizlere resimleriyle tanıtacağım.

Camiden çıktıktan sonra acıkan karnımızı doyurmak için çok methini duyduğumuz Aydın Tava ciğer e gittik.O da ne upuzun bir kuyruk bizi bekliyor, başka ciğer yapan restoranlar da var ama demek ki buranın lezzeti farklı ki insanlar güneş altında sıra bekliyor.Elbette biz de sıramızı bekledik ve bir masaya yerleştik.

Aman tanrım o ne lezzetti pamuk gibi pişmiş leziz bir tava ciğer, yanına piyaz ve ayran yumulduk hepimiz.Haklı olarak ünlendiğine karar verdik.

Oradan çıktıktan sonra hemen yanındaki tatlıcıya uğradık peynir tatlısı ve tahinli hayrabolu tatlısı yedik.Ben pek peynir tatlısını sevmedim ama hayrabolu tatlısı nefisti.

Yolunuz düşse de düşmese de mutlaka görülmesi gereken bir şehir.Oradan da çıktıktan sonra bir şehir turu yaparak Tunca köprüsünden geçtik, nehir kenarında çay bahçelerinde keyif yapanlar ,bisiklete binenler ve genç nüfusu olan güzel bir şehrimiz.

Bir gün yine yollarımız kesişir ümidiyle ayrıldık.Can arkadaşlarım Emine Bitik, Neşe Serhatlı ,biricik oğlum ve ben.

Hoşçakal Edirne.

GÜLÇİN DOKUR