YALNIZLIK

Gülçin Tüzel Dokur | 01/08/2019

İnanın bana, yalnız kalmanın nasıl bir his olduğunu bilirim. Dünyadaki en kötü yalnızlık, yanlış anlaşılmaktan ötürü yalnız bırakılmaktır. İnsanın gerçekle bağlarını koparabilir.”

Dan Brown – Cehennem

Yalnızlık, tek başına kalmışlığın dışında terk ediliştir. Sevdiklerin seni terk ettiklerinde yalnız kalırsın.

Davetler, organizasyonlar, geziler, eğlenceler, etrafında kahkaha atan dost sandıkların ,en masum yıllarının çocukluk  arkadaşları, olmayacak bir sebepten seni beş dakikada ne olduğunu anlayamadan yalnızlığa terk ediverirler.

3 gün içinde anneni kaybedersin, 44 gün içinde eşini kaybedersin, iyi niyetinden paranı kaybedersin.Her kaybettiğinin ardından köşene çekilir susarsın.Kimseler anlamasın yalnızlığını diye dört duvar arasında bağıra bağıra ağlarsın.

Ne acına ortak olan olur, ne de paranı alan geri öder.Bir de anılarına dönüp baktığında yediğin ,içtiğin, gezdiğin arkadaşların vardır hani aile boyu gezersiniz ya…Haritadan silinmiş gibi yok oluverirler…

Bir kahve içimi komşu ararsın pencerelerde, merhaba deyip koşuverirler, hep aceleleri vardır.

Geceleri dertleşmek istersin, bir nefes, can olsun istersin…Hep gecenin karanlığı eşlik eder yalnızlığına, üşürsün, ayakların buz keser, ısınamazsın.

Yalnızlığını unutmak için bir çok işle uğraşırsın, koşturursun oradan oraya ama unutabilir misin?

Yalnızlık gölge gibidir sen nereye, o oraya peşi sıra gelir ardından, sen yorulduğunla kalırsın.

Kalbin tekler, son kalmış bir kaç dostun üzülmesin diye sağlam duruyor gibi yaparsın.Yılların yorgunluğuna zayıf düşmüş bedenin artık seni taşıyamaz olur.

Günlerdir sesin çıkmaz, belki bir merak edenin olur da arar diye gözün hep telefondadır.Ama şu kahrolasıca telefon bir türlü çalmaz, bir kaç tanımadığın firmanın kampanyasını söylemek için cılız sesli bir kız arar sadece.Öfkeyle ilgilenmiyorum diye kapatıverirsin yüzüne… 

Eve sığamazsın canın sıkkın olduğunda, kendini dışarı atar saatlerce yürürsün, rüzgar beynini dondurur, yüzüne kamçı gibi vurur ama kimin umurunda, sanki meltem rüzgarı yüzünü yalıyor gibi gelir.

Birden durdum yolda, rüzgar mı aklımı başıma getirdi bilemiyorum?

Anılarımı ayıkladım, yüreğimde biriktirdiğim özlemleri, eskiden sevdiklerimi, hayallerimin hepsini süpürüp attım.

Şimdilerde sadece yazıyorum…Yazıyorum.Daha iyiye ve başarılara doğru ilerliyorum.

Belki bir gün takdir eden ya da anlayan çıkacaktır.Sağken ya da öldüğümde…

“Eğer farklıysan, yalnızlığa mahkum oluyorsun.”
Aldous Huxley – Cesur Yeni Dünya

GÜLÇİN TÜZEL DOKUR